อวธูตะ คีตา บทนำ

अवधूत गीता

AVADHUTA GITA  

THE SONG OF THE EVER-FREE

By Dattatreya Avadhuta

อวธูตะคีตา

บทเพลงแห่งเสรี

โดย ทัตตะเตรยะ อวธูตะ

อิสระ หรือ เสรี เสรีภาพหมายถึง การหลุดพ้น

ทัตตะเตรยะ” (เทวนาครี: दत्तात्रेय) เป็นบุตรของพระฤาษีอัตริและนางอนุสุยา เป็นอวตารแห่งพระตรีมูรติทั้ง 3 อันได้แก่ พระพรหม พระวิษณุ และพระศิวะ

Translated from the Sanskrit with Notes and Introduction By Swami Chetanananda

แปลจากภาษาสันสกฤต พร้อมคำอธิบายและบทนำ โดย สวามี เชตนานันทะ

Foreword by Swami Harshananda

คำนำโดย สวามี ฮารชนันทะ

PUBLISHER’S NOTE

คำนำสำนักพิมพ์

Why yet another edition of the Avadhuta Gita? The answer is: the more editions of such treatises see the light of day the better for humanity for its. spiritual edification. Scriptures such as these are not bound by copyright laws and rules which are purely mundane. These scriptures are meant to free man from all kinds of bondage.

ทำไมยังพิมพ์ “อวธูตะ คีตา” อีกครั้งหนึ่ง? คำตอบคือ ยิ่งตีพิมพ์เผยแพร่มากขึ้นเท่าไร ก็ยิ่งดีต่อการเสริมสร้างจิตวิญญาณของมนุษยชาติ พระคัมภีร์มิได้ถูกผูกมัดโดยกฎหมายลิขสิทธิ์และกฎเกณฑ์ทั่วไป พระคัมภีร์เหล่านี้ถูกจัดทำขึ้นเพื่อให้มนุษย์หลุดพ้นจากพันธนาการทั้งปวง

The translator of this edition of the Avadhuta Gita has provided a meaningful subtitle The Song of the Ever-Free, which is the timeless message of Vedanta. The authorship of the original text is ascribed to Dattatreya Avadhuta. There are several editions of the book with translation in various languages readily available. Swami Chetanananda, the translator of this edition, in his ‘Preface’ and ‘Introduction’, and Swami Harsh- ananda, in his scholarly and thoughtful ‘Foreword’, have dilated upon the Avadhuta and his teachings contained in this book. We refrain from repeating them here.

ผู้แปล “อวธูตะ คีตา” ฉบับนี้ได้ให้นิยามที่มีความหมายว่า บทเพลงแห่งเสรี (The Song of the Ever-Free) ซึ่งเป็นข้อความอมตะของเวทานตะ ผลงานการประพันธ์ของ ทัตตะเตรยะ อวธูตะ ถูกตีพิมพ์หลายครั้งพร้อมคำแปลในภาษาต่างๆ สวามี เชตนานันทะ คือผู้แปลฉบับนี้

It is our proud privilege to publish this translation of the Avadhuta Gita by Swami Chetanananda, now Head of the Vedanta Society of St. Louis, U.S.A., as he was formerly very intimately associated with the Publication Department of the Advaita Ashrama for many years before he was sent abroad. We earnestly hope that this edition of the book too will be widely received by interested students of Vedanta, as it deserves to be.

เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่เราได้ตีพิมพ์งานแปล “อวธูตะคีตา” โดยสวามี เชตนานันทะ ซึ่งปัจจุบันเป็นหัวหน้าสมาคมเวทานตะแห่งเซนต์หลุยส์ ประเทศสหรัฐอเมริกา เนื่องจากเขาเคยมีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับฝ่ายประชาสัมพันธ์ ของอไทฺวตะ อาศรมมาหลายปี ก่อนถูกส่งไปต่างประเทศ เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าหนังสือนี้จะได้รับความสนใจอย่างกว้างขวางจากนักเรียนของเวทานตะตามที่ควร

4 March 1984 Advaita Ashrama, Mayavati publisher Pithoragarh, Himalayas

4 มีนาคม ค.ศ. 1984, อไทฺวตะ อาศรม, สำนักพิมพ์ มายาวตี, ปิโตรกาห์, หิมาลายา

PREFACE

คำนำ

“Why do you weep, my friend? In you is all power. Summon up your all-powerful nature, O mighty one, and this whole universe will lie at your feet. It is the Self alone that predominates, and not matter.” When I was a boy of fifteen, I read this beautiful message ofVedanta in one of Swami Vivekananda’s letters. “Why do you weep, my friend?”—this line struck my mind so force - fully that even today I remember it vividly. And it is that same timeless message of Vedanta which is restated throughout the Avadhuta Gita, or The Song of the Ever-Free. That is what inspired me to translate this ancient scripture from the original Sanskrit into English.

“ร้องไห้ไปใย, สหายเอ๋ย? ในตัวท่านคือพลังทั้งหมด พึงรวบรวมธรรมชาติอันทรงพลังของท่าน, โอ ผู้ยิ่งใหญ่, และจักรวาลทั้งหมดนี้จะอยู่ที่เท้าของท่าน อาตมันเท่านั้นอยู่เหนือทุกสิ่ง, ไม่มีสิ่งอื่น” เมื่อข้าพเจ้าอายุ 15 ปี ข้าพเจ้าได้อ่านข้อความอันสวยงามของเวทานตะ[1] ในจดหมายฉบับหนึ่งของสวามี วิเวกานันทะ “ร้องไห้ไปใย, สหายเอ๋ย?” – ประโยคนี้บีบคั้นจิตใจของข้าพเจ้าอย่างแรง แม้กระทั่งวันนี้ข้าพเจ้ายังจำมันได้เต็มตา และเป็นสาส์นอมตะเดียวกันกับเวทานตะ ซึ่งถูกนำมากล่าวอีกครั้งตลอดทั้งอวธูตะคีตา หรือบทเพลงแห่งการหลุดพ้น นั่นเป็นแรงบันดาลใจให้ข้าพเจ้าแปลคัมภีร์โบราณนี้จากภาษาสันสกฤตดั้งเดิมเป็นภาษาอังกฤษ

[1] เวทานตะ แท้จริงแล้วคือ “ตอนจบของพระเวท”; อไทฺวตะเวทานตะ หรือการสอนเรื่องการไม่มีสิ่งคู่ อธิบายโดย ฤภู, ศรี ทัตตะเตรยะ (อวธุตะ), ศรีอัษฏาวกระ, ศรีสังกรา, ศรีรามานะ มหาศรี และปราชญ์ที่ยิ่งใหญ่อื่น ๆ อีกมากมาย

Men like Dattatreya Avadhuta, who wrote this song, keep religion alive. They actually transcend the body idea and live unaffected by the pairs of opposites—heat and cold, praise and blame, happiness and misery, birth and death. They remain perfectly calm wherever they are and whatever they do, enjoying the bliss of the Atman. We, on the other hand, spend our lives in craving and pursuing the transient things of the world, and when we do not get them we complain, we cry and bewail our bad luck. And all the while the great Avadhuta, like a friend, philosopher, and guide, is calling to us: “Why do you weep, my friend?” He is reassuring us that he has discovered a technique to break the shackles of bondage and he is ready to help others attain freedom—the goal of human life.

ทัตตะเตรยะ อวธูตะ ผู้ประพันธ์คีตานี้ รักษาศาสนาให้คงอยู่ แท้จริงแล้วเขาอยู่เหนือความคิดแห่งร่างกายและชีวิต ไร้ผลกระทบจากคู่ตรงกันข้าม—ร้อนและเย็น สรรเสริญและตำหนิ สุขและทุกข์ เกิดและตาย เขายังคงสงบอย่างสมบูรณ์ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนและทำอะไรก็ตาม เขาเพลิดเพลินกับความสุขของอาตมัน แต่ในทางกลับกัน, เราใช้ชีวิตในตัณหาและแสวงหาสิ่งชั่วคราวของโลก, และเมื่อไม่ได้รับ เราก็บ่น เราร้องไห้และคร่ำครวญถึงความโชคร้ายของเรา และในขณะที่อวธูตะผู้ยิ่งใหญ่ ผู้เป็นเช่นสหาย นักปรัชญา และผู้บอกทาง ถามเราว่า: “ร้องไห้ไปใย, สหายเอ๋ย?” เขากำลังทำให้เรามั่นใจว่าเขาได้ค้นพบเทคนิคที่จะทำลายบ่วงแห่งพันธนาการ และเขาพร้อมที่จะช่วยเหลือผู้อื่นให้บรรลุอิสระเสรี—เป้าหมายของชีวิตมนุษย์

PREFACE

คำนำ – ผู้แปล

According to Vedantic tradition, one must reach an understanding of its philosophy with the help of scriptures, reason, and experience. It is interesting to note that manmade scriptures can be nullified by revealed scriptures, ordinary reason can be nullified by higher reason, but the experience itself cannot be nullified. Sugar tastes sweet. This is an irrefutable experience which cannot be affected by quoting scriptures or by means of the subtlest argumentation. The teachings of the Avadhuta Gita are based on the experience of Dattatreya Avadhuta. As he himself declared, “The great Avadhuta, after purifying himself through meditation and becoming absorbed in the uninterrupted bliss of Brahman, has sung this Gita spontaneously.”

ตามธรรมเนียมของเวทานตะ เราต้องเข้าใจปรัชญาที่ว่าด้วยเนื้อหาจากพระคัมภีร์ เหตุผล และประสบการณ์ เคยสังเกตสิ่งหนึ่งที่น่าสนใจหรือไม่ว่า คัมภีร์ที่ถูกเขียนขึ้นสามารถลบล้างได้ด้วยคัมภีร์ที่ประจักษ์อย่างเปิดเผย, เหตุผลทั่วไปสามารถถูกลบล้างได้ด้วยเหตุผลที่สูงกว่า, แต่ประสบการณ์นั้นไม่สามารถลบล้างเป็นโมฆะได้  เฉกเช่นน้ำตาลมีรสหวาน นี่เป็นประสบการณ์ที่ไม่อาจหักล้างโดยการอ้างอิงคัมภีร์หรือการโต้แย้งใด คำสอนของอวธูตะ คีตา อาศัยประสบการณ์ของทัตตะเตรยะ อวธูตะ ดังที่พระองค์ตรัสเองว่า “อวธูตะผู้ยิ่งใหญ่ หลังจากชำระตนด้วยสมาธิและดื่มด่ำในความสุขของพรหมันอย่างไม่ขาดสาย ได้ขับขานคีตานี้อย่างเป็นธรรมชาติ”

Freedom is the song of the soul, and the Avadhuta sang that song throughout his Gita. His philosophy is purely nondualistic and can be summed up in a few sentences: Brahman is the Supreme Reality. The world is apparent, like water in a mirage. The real nature of the individual soul is divine, but that divinity is covered by ignorance. It is due to ignorance that human beings limit themselves and think that they are men or women, Americans or Africans, healthy or sick, beautiful or ugly, rich or poor, learned or lliterate, happy or unhappy. Actually they are the infinite, eternal, blissful Self. Human beings are hypnotized by maya; one has to dehypnotize oneself in order to be free.

เสรีภาพเป็นบทเพลงแห่งจิตวิญญาณ และอวธูตะขับขานเพลงนั้นตลอดทั้งคีตา ปรัชญาของเขาปราศจากสิ่งคู่ อย่างหมดจด และสรุปได้ด้วยสองสามประโยค: “พรหมันคือความจริงสูงสุด”, “โลกคือสิ่งที่ปรากฏขึ้น, เหมือนเงาในน้ำ”, “ธรรมชาติแท้จริงของจิตวิญญาณของแต่ละบุคคลนั้นศักดิ์สิทธิ์, แต่ความศักดิ์สิทธิ์ (เป็นแบบเทพหรือพระเจ้า) นั้นถูกปกคลุมด้วยอวิชชา” เป็นเพราะอวิชชาทำให้มนุษย์จำกัดตัวเอง และคิดว่าตนเป็นชายหรือหญิง, อเมริกันหรือแอฟริกัน แข็งแรงหรือเจ็บป่วย สวยหรืออัปลักษณ์ รวยหรือจน มีการศึกษาหรือไม่รู้หนังสือ มีความสุขหรือไม่มีความสุข แท้จริงแล้วพวกเขาเป็นอนันต์ นิรันดร์ และมีความสุข มนุษย์ถูกสะกดจิตโดยมายา เราต้องคลายมนต์สะกดจิตตัวเองเพื่อที่จะเป็นอิสระ

The eternal and universal teachings of Vedanta are full of hope and strength, joy and freedom; there is no place in them for the concept of sin and sinner. Since the all-pervading Sat-Chit-Ananda (Existence-Consciousness-Bliss) dwells in all, every human being is potentially divine.

คำสอนที่เป็นนิรันดร์และเป็นสากลของเวทานตะนั้นเต็มไปด้วยความหวังและความแข็งแกร่ง ความปีติยินดีและเสรีภาพ ไม่มีที่สำหรับแนวคิดเรื่องบาปและคนบาป เนื่องจากสัต-จิต-อนันดา (การดำรงอยู่-สติ-ความสุข) ที่แผ่ซ่านไปทั่ว มนุษย์ทุกคนมีศักยภาพแห่งความศักดิ์สิทธิ์ (อย่างเทวะ)

Some readers of the Avadhuta Gita may feel that the repetition of certain ideas is monotonous. But one should know that this is a special technique of Vedanta, to continuously remind the spiritual seeker that in reality he is the eternal, pure, illumined, free, and blissful Self. In this way the Avadhuta beat the drum of Vedanta in order to dehypnotize us, to awaken us from our deep sleep of ignorance.

ผู้อ่าน อวธูตะ คีตา บางส่วนอาจรู้สึกว่าแนวคิดซ้ำๆ ที่เที่ยงแท้นั้นน่าเบื่อ แต่ท่านควรรู้ว่านี่เป็นเทคนิคพิเศษของเวทานตะเพื่อเตือนผู้แสวงหาจิตวิญญาณอย่างต่อเนื่องว่าในความเป็นจริงเขาเป็น (อาตมัน) นิรันดร์ บริสุทธิ์ สว่างไสว เป็นอิสระและมีความสุข ด้วยวิธีนี้, อวธูตะได้ตีกลองของเวทานตะเพื่อคลายมนต์สะกดจิตเรา เพื่อปลุกเราจากการนอนหลับลึกแห่งอวิชชา

I express my deep gratitude to Jay Michael Barrie and Pravrajika Anandaprana of the Vedanta Society of Southern California, and Irene Bergman and Cecile Guenther of the Vedanta Society of St. Louis, who have kindly edited the manuscript, and to Swami Harsh- ananda, Principal, Ramakrishna Institute of Moral and Spiritual Education, Mysore, India, who not only checked the translation with the Sanskrit original, but also contributed a thoughtful foreword. My special appreciation to Christopher Isherwood, who read the manuscript, gave me many valuable suggestions, and edited some verses of the first chapter and the entire eighth chapter. I sincerely thank Eleanor Grzeskowiak and Linda Prugh for typing the manuscript. And finally, I am extremely grateful for the generous contribution from some staunch devotees of Vedanta, which has made this publication possible.

ข้าพเจ้าขอแสดงความขอบคุณอย่างสุดซึ้งต่อ Jay Michael Barrie และ Pravrajika Anandaprana จาก Vedanta Society of Southern California และ Irene Bergman และ Cecile Guenther แห่ง Vedanta Society of St. Louis ที่ได้กรุณาแก้ไขต้นฉบับ และถึง Swami Harshananda อาจารย์ใหญ่ , Ramakrishna Institute of Moral and Spiritual Education เมือง Mysore ประเทศอินเดีย ซึ่งไม่เพียงแต่ตรวจสอบการแปลด้วยต้นฉบับภาษาสันสกฤตเท่านั้น แต่ยังมีส่วนในคำนำที่น่าครุ่นคิด ความซาบซึ้งเป็นพิเศษที่ข้าพเจ้ามีต่อ Christopher Isherwood ผู้อ่านต้นฉบับ ให้คำแนะนำอันมีค่าแก่ข้าพเจ้ามากมาย และแก้ไขบางข้อของบทแรกและทั้งบทที่แปด ข้าพเจ้าขอขอบคุณ Eleanor Grzeskowiak และ Linda Prugh อย่างจริงใจสำหรับการพิมพ์ต้นฉบับ และสุดท้ายนี้ ข้าพเจ้ารู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่งสำหรับความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่จากผู้เลื่อมใสในเวทานตะซึ่ง ได้ทำให้สิ่งพิมพ์นี้เป็นไปได้

Vedanta Society of St. Louis
January 1, 1984
CHETANANANDA

สมาคมเวทานตะ แห่ง เซนหลุยส์

1 มกราคม ค.ศ. 1984

เชตนานันทะ

FOREWORD

คำนิยม

Hinduism stands on a tripod, as it were—the Gita, the Ganga, and the Gayatri being its three legs. The Gita stands for philosophy, the Ganga for rituals, and the Gayatri for spiritual practices like meditation. Among these the Gita, or the Bhagavad Gita (The Song of God), occupies a pre-eminent position. It is said to contain the quintessence of the Upanishads. That is why scores of commentaries have been written upon it during the last thirteen hundred years. Not only that, several Gitas, in imitation of the great original, have come into being either as part of important scriptures or as independent works. Among such treatises, which are as many as thirty-six, the “Uddhava Gita” ( Shrimad Bhagavatam, XI. 6-29), the “Rama Gita” ( Adhyatma Ramayana, VII. 5), the Ashtavakra Gita , and the Avadhuta Gita are better known.

ศาสนาฮินดูยืนบนหลักสามประการ—คีตา คงคา และคยาตรีเป็นเหมือนขาทั้งสาม คีตาย่อมาจากปรัชญา คงคาหมายถึงพิธีกรรม และ คยาตรีหมายถึงการปฏิบัติทางจิตวิญญาณเช่นการทำสมาธิ ในบรรดาคีตาทั้งหลาย “ภควัทคีตา” (เพลงของพระเจ้า) ครองตำแหน่งคีตาที่โดดเด่นที่สุด กล่าวกันว่าภควัทคีตาเป็นแก่นแท้ของอุปนิษัท นั่นคือเหตุผลที่มีการแปล ตีความ และเขียนข้อคิดเห็นเกี่ยวกับภควัทคีตาอย่างมากมายในช่วง 1300 ปีที่ผ่านมา ไม่เพียงเท่านั้น มีอีกหลายคีตาซึ่งเลียนแบบต้นฉบับอันยอดเยี่ยม และได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของคัมภีร์ที่สำคัญหรือ บ้างก็เป็นงานเขียนอิสระ บรรดาบทความดังกล่าวมีมากถึง 36 เล่ม ได้แก่ “อุทธวะ คีตา” (Uddhava Gita – Shrimad Bhagavatam, XI. 6-29), “รามะ คีตา” (Rama Gita – Adhyatma Ramayana, VII. 5), “อัษฏาวกระ คีตา” และ อวธูตะ คีตา (Avadhuta Gita) ซึ่งเป็นที่รู้จักกันดี

The Avadhuta Gita is an independent treatise on Advaita Vedanta and preaches an uncompromising nondualism. Its authorship is attributed to the Avadhuta Dattatreya. That is why this work is also called Datta Gita, or Datta-Gita-Yoga-Shastra. It is also titled, though rarely, Vedanta-sara.

อวธูตะ เป็นบทประพันธ์อิสระเกี่ยวกับ อไทฺวตะ เวทานตะ และเทศนาเกี่ยวกับความไม่เป็นคู่ที่แน่วแน่ บทประพันธ์นี้ประพันธ์โดยอวธูตะ ทัตตะเตรยะ นั่นคือเหตุผลที่บทประพันธ์นี้ถูกเรียกว่า ทัตตะ คีตา หรือ ทัตตะ-คีตา-โยคะ-ศาสตร์ (Datta-Gita-Yoga-Shastra) บางครั้งก็มีชื่อว่า เวทานตะ-สาระ (Vedanta-sara)

This little book of two hundred seventy-one verses is divided into eight chapters. The first chapter deals with the nature of the Atman, which is omniscient, omnipotent, and omnipresent; which has no birth, no death, no bondage, and no liberation either. The second deals with the proofs for the same. Duality is born out of ignorance of the real nature of the One. Incidentally, even the great Avadhuta has hinted at the need for a guru (II. 23) in spiritual life. The next two chapters deal with the inner nature of the Atman in a highly poetical tone. The fifth chapter advises a man to avoid all lamentations, as the Atman is the same in all conditions. The sixth chapter negates all kinds of distinctions—whether of caste or family, of senses or their objects, of the mind or the intellect or their activities—because none of these exists when looked at from the standpoint of the Atman. The seventh describes the state of the Avadhuta. The eighth gives a definition of the word Avadhuta by interpreting each of the syllables of that word.

หนังสือเล่มเล็กที่มี 271 ข้อนี้แบ่งออกเป็น 8 บท บทแรกเกี่ยวกับธรรมชาติของอาตมัน รอบรู้ มีอำนาจทุกอย่าง และอยู่ทั่วไปทุกหนทุกแห่ง ไม่มีเกิด ไม่มีตาย ไม่มีพันธนาการ ไม่มีการหลุดพ้นด้วย บทที่ 2 เกี่ยวกับการพิสูจน์ในสิ่งเดียวกัน ความเป็นคู่เกิดจากความไม่รู้ในธรรมชาติที่แท้จริงของเอกภาพ (One) อนึ่ง แม้แต่อวธูตะผู้ยิ่งใหญ่ก็ยังบอกเป็นนัยถึงความจำเป็นในการมีคุรุ (II. 23) ของชีวิตฝ่ายวิญญาณ สองบทถัดมาจะกล่าวถึงธรรมชาติภายในของอาตมันด้วยสำนวนที่ไพเราะ บทที่ 5 แนะนำให้คนผู้หนึ่งละทิ้งการคร่ำครวญทั้งหมด เนื่องจากอาตมันจะเหมือนกันในทุกสภาวะ บทที่ 6 ลบล้างความแตกต่างทุกประเภท—ไม่ว่าจะเป็นวรรณะหรือครอบครัว, ของความรู้สึกหรือวัตถุ, ของจิตใจหรือสติปัญญาหรือกิจกรรมของพวกเขา—เพราะไม่มีสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นเมื่อมองจากมุมมองของอาตมัน. บทที่ 7 พรรณนาถึงสภาวะของอวธูตะ บทที่ 8 ให้คำจำกัดความของคำว่า อวธูตะ โดยการตีความแต่ละพยางค์ของคำนั้น

Who is this Avadhuta Dattatreya to whom the authorship of this work is ascribed? He is Lord Vishnu, born as the son of the great sage Atri and his chaste wife Anasuya. Very often he is described as the incarnation of the Hindu Trinity, Brahma-Vishnu-Shiva, born of the same parents. Sometimes he is stated to be one of the Seven Sages. It was he who taught knowledge of the Self to Prahlada, Alarka, Yadu, and Kartavirya. He managed to destroy a host of demons just by the power of his austerity. He has been spoken of very highly even in some of the Upanishads such as the Jabala Upanishad, Narada-parivrajaka Upanishad , Yajnavalkya Upanishad, and the Bhikshu Upanishad.

อวธูตะ ทัตตะเตรยะ เป็นผู้ประพันธ์คีตานี้เป็นใคร? ท่านคือองค์ศรีวิษณุผู้เป็นเจ้า กำเนิดเป็นบุตรชายของ ฤษีอัตริ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ และ อนุสุยาภรรยาผู้บริสุทธิ์ บ่อยครั้งที่กล่าวกันว่า ท่านเป็นอวตารของ ตรีมูรติ (สามเทพสูงสุดของศาสนาฮินดู)  พรหม-วิษณุ-ศิวะ ที่กำเนิดจากฤษีอัตริและอนุสุยา บางครั้งกล่าวว่าท่านเป็นหนึ่งในเจ็ดปราชญ์ (สัปตฤษี) เป็นผู้ที่สอนความรู้เรื่องอาตมันแก่ พราหลดา[1] อลาร์กา ยาดู และกรรตวีรยะ ท่านสามารถทำลายเหล่าปีศาจได้ด้วยพลังแห่งความเคร่งครัด ในอุปนิษัทได้กล่าวถึงท่านอย่างสูงส่ง เช่น จาบาลทรรศน-อุปนิษัท นารท-ปาริวรจกฺก-อุปนิษัท ยญฺญวลฺคย-อุปนิษัท และภิกฺศุข-อุปนิษัท

[1] พราหลดา หรือ พรลดา กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ เป็นบุตรของหิรัณยกศิปุ (สันสกฤต: हिरण्‍यकशिपु) เป็นอสูรในคัมภีร์ปุราณะของศาสนาฮินดู ซึ่งถูกนรสิงห์ (อวตารของพระวิษณุ) สังหาร

The Shandilya Upanishad gives an explanation of the term Dattatreya and also narrates his story briefly. From all these we can surmise that Dattatreya is a very ancient spiritual personality, be he a sage or an avatara, highly venerated through the ages. It may not he out of place here to make a brief mention of the Dattatreya symbology. Dattatreya is usually pictured as having three heads and six hands. He is surrounded by four dogs and a cow. The three heads are those of Brahma, Vishnu, and Shiva. The six hands, which signify six supernatural qualities (bhaga), hold the conch (shankha), the disc (cakra), the drum (damaru), the trident (trishula), the rosary (akshamala), and the water-pot (kamandalu)—these being the typical emblems of the three deities Vishnu, Shiva, and Brahma. He wears wooden sandals on his' feet, which bespeak his austerity. That is why he is worshipped as an ideal monk. The garland of rudraksha beads round his neck represents the series of universes created by him. The matted hair is symbolic of the fire of knowledge. The-four dogs are the four Vedas. Even the Vedas, which give us knowledge leading to enlightenment, follow him like dogs. Just as a dog tries to protect his master but in reality is protected by him, even so the Vedas try to protect God, the personification of righteousness, though in reality it is God who protects them. The cow represents the goddess earth or nature.

สนฺดิลฺย-อุปนิษัท ได้อธิบายความหมายของคำว่า ทัตตะเตรยะ และประวัติโดยสังเขปด้วย จากทั้งหมดนี้ เราสามารถสรุปได้ว่า ทัตตะเตรยะเป็นบุคคลทางจิตวิญญาณในสมัยโบราณ ไม่ว่าท่านจะเป็นนักปราชญ์หรืออวตาร ก็เป็นที่เคารพสักการะอย่างสูงตามยุคสมัย เมื่อกล่าวถึงสัญลักษณ์ของทัตตะเตรยะ ท่านมักจะถูกวาดภาพว่ามีสามเศียรและหกกร ท่านถูกล้อมรอบด้วยสุนัขสี่ตัวและวัวหนึ่งตัว สามเศียรเป็นเศียรของพรหม วิษณุ และศิวะ พระหัตถ์ทั้ง 6 อันแสดงถึงคุณสมบัติเหนือธรรมชาติ ๖ (ภค) ถือสังข์ จักร กลอง (ดามารูหรือบัณเฑาะว์) ตรีศูล  ลูกประคำ (อักษมะลา) และหม้อน้ำ (กัมมันดาลู) ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ตามแบบฉบับของเทพสูงสุดทั้งสาม ท่านสวมรองเท้าแตะไม้ซึ่งบ่งบอกถึงความแคร่งครัด นั่นเหตุผลที่ท่านได้รับการบูชาในฐานะที่เป็นนักบวชในอุดมคติ มาลาลูกปัดรุทรักษะ (สายประคำ) ที่สวมใส่แสดงถึงอนุกรมของจักรวาลที่ถูกสร้างขึ้นโดยท่าน ผมสังกะตังเป็นสัญลักษณ์ของไฟแห่งความรู้ สุนัขสี่ตัวคือพระเวททั้งสี่[1] แม้แต่พระเวทซึ่งให้ความรู้อันนำพาเราไปสู่การตรัสรู้ ก็ติดตามท่านเหมือนสุนัข เช่นเดียวกับสุนัขที่พยายามปกป้องนายของมัน แต่ในความเป็นจริงมันได้รับการคุ้มครองจากท่าน พระเวทจึงพยายามปกป้องพระเจ้า ตัวตนของความชอบธรรม แม้ว่าในความเป็นจริงแล้วพระเจ้าคือผู้ปกป้องพวกเขา วัวเป็นตัวแทนของพระแม่แห่งโลกหรือธรรมชาติ

[1] พระเวททั้งสี่ คือ ฤคเวท, ยชุรเวท (กฤษณะยชุรเวท, สุขาละ ยชุรเวท), สามเวท และ อาถรรพเวท

The Avadhuta Gita, though apparently simple, is a difficult text to translate intelligibly. The difficulty is further enhanced by the ambiguous words and irregular grammatical constructions. Added to this, there are highly poetical verses and several repetitions. There is no Sanskrit commentary available, which might have helped to solve some of the riddles at least. In spite of all these handicaps, Swami Chetanananda has made a fine and highly readable translation which, I believe, will help the spiritual aspirants in better comprehending the text.

อวธูตะ คีตา แม้จะดูเรียบง่าย แต่ก็เป็นข้อความที่ยากต่อการแปลอย่างชาญฉลาด ความยากเพิ่มขึ้นด้วยคำที่คลุมเครือและโครงสร้างทางไวยากรณ์ที่ผิดปกติ นอกจากนี้ ยังมีบทกวีหลายบทและการซ้ำหลายครั้ง ไม่มีคำอธิบายภาษาสันสกฤต ที่จะช่วยไขปริศนาบางอย่างได้เลย แม้จะมีความบกพร่องเหล่านี้ ท่านสวามี เชตนานันทะ ก็ได้ทำการแปลเพื่อให้อ่านได้เป็นอย่างดี ซึ่งข้าพเจ้าเชื่อว่าจะช่วยให้ผู้ฝักใฝ่ในทางจิตวิญญาณเข้าใจข้อความได้ดีขึ้น

SWAMI HARSHANANDA
Mysore, India
March 31, 1976

สวามี ฮารชนันทะ

ไมซอร์, อินเดีย

31 มีนาคม ค.ศ. 1976

INTRODUCTION

บทนำ

Life and Teachings of Dattatreya Avadhuta

ชีวิตและการสอนของทัตตะเตรยะ อวธูตะ

His Life

ชีวประวัติ

Every religion has three parts: philosophy, ritual, and mythology. Philosophy is the foundation on which ritual builds the superstructure, and this in turn is decorated by mythology. In ancient times mythology was highly valued by men, because these collections of stories embodied their traditional, cultural, and religious views. Modern men, on the other hand, view mythology with scepticism. They feel myths are fables, concocted stories, unhistorical traditions, and, above all, they have no practical application in human life. But, in fact, the fascinating power of mythology holds the spirit of religion for the masses of the world. The seeker of Truth, however, must possess an alert mind and clear judgment; otherwise he might simply enjoy these myths as charming tales and miss their teachings.

ทุกศาสนามีสามส่วน: ปรัชญา พิธีกรรม และตำนาน ปรัชญาเปรียบได้กับรากฐานที่มีโครงสร้างซึ่งก่อขึ้นด้วยพิธีกรรม และสิ่งนี้ก็ถูกประดับประดาด้วยตำนาน ในสมัยโบราณ ตำนานมีคุณค่าอย่างยิ่งสำหรับมนุษย์ เพราะตำนานเป็นการรวบรวมเรื่องราว วัฒนธรรม และศาสนา ไว้ด้วยกัน ผู้คนสมัยใหม่มองตำนานด้วยความสงสัย พวกเขารู้สึกว่าตำนานปรัมปราเป็นเพียงนิทาน เรื่องเล่าที่แต่งขึ้น ประเพณีที่ไม่เป็นประวัติศาสตร์ และเหนือสิ่งอื่นใด ไม่สามารถประยุกต์ใช้ได้ในชีวิตจริง แต่แท้จริงแล้ว พลังอันน่าทึ่งของตำนานโอบกอดจิตวิญญาณแห่งศาสนาไว้สำหรับมวลชนทั่วโลก อย่างไรก็ตาม ผู้แสวงหาความจริงต้องมีจิตใจที่ตื่นตัวและวิจารณญาณที่ชัดเจน มิฉะนั้นเขาอาจจะรู้สึกสนุกสนานไปกับตำนานเหล่านี้เหมือนเป็นนิทานที่มีเสน่ห์และพลาดเนื้อหาคำสอนที่สำคัญไป

Innumerable stories are found in the Vedas, Puranas, and epics, most of which illustrate the eternal teachings of Vedanta. But it is the teachings rather than the stories fascinating and entertaining though they may be—that are the raison d’etre of these scriptures. For example: Although the Mahabharata is composed of one hundred thousand verses containing innumerable stories and hosts of characters, it is the teachings contained in the seven hundred verses of the Bhagavad Gita that are the quintessence of that great epic.

มีเรื่องราวมากมายอยู่ในพระเวท ปุราณะ และมหากาพย์ ซึ่งส่วนใหญ่แสดงให้เห็นถึงคำสอนอันเป็นนิรันดร์ของพระเวท มันเป็นคำสอนมากกว่าเรื่องราวที่น่าติดตามและสนุกสนาน—ตัวอย่างเช่น: มหาภารตะประกอบด้วยหนึ่งแสนโศลกที่มีเรื่องราวและตัวละครนับไม่ถ้วน ได้บรรจุคำสอนเจ็ดร้อยโศลกของ ภควัทคีตา ที่เป็นแก่นสารอยู่ในมหากาพย์อันยิ่งใหญ่นั้น

The Avadhuta Gita , one of the most celebrated and important books of Vedanta, is reported to have been written by the sage Dattatreya. There are several anecdotes concerning Dattatreya in the Mahabharata, Bhagavatam, and Vishnu Purana, as well as the Markandeya Parana which contains a short biographical sketch. The story goes like this -

อวธูตะคีตา หนึ่งในหนังสือที่มีชื่อเสียงโด่งดังและมีความสำคัญมากที่สุดของพระเวท ได้รับการบันทึกว่า ประพันธ์โดย ทัตตะเตรยะ มีเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับทัตตะเตรยะในมหาภารตะภควตัม และวิษณุปุราณะ รวมถึง มารกัณเฑยะปุราณะ ที่มีภาพร่างชีวประวัติสั้น ๆ เรื่องราวเป็นดังนี้ –

There once lived an old brahmin who was a leper. His wife, known far and wide for her wonderful chastity, was very dutiful and loving to her husband, nursing him with great devotion and steadfastness.

กาลครั้งหนึ่งมีพราหมณ์เฒ่าเป็นโรคเรื้อนอยู่ ภริยาของเขาซึ่งเป็นที่รู้จักในวงกว้างในเรื่องพรหมจรรย์อันวิเศษสุด ปฏิบัติต่อสามีมาก รักใคร่เลี้ยงดูเขาด้วยความดี ความจงรักภักดีและความแน่วแน่

One night, while carrying her invalid husband along a road, she passed by a tree under which a hermit was meditating. Since it was a very dark night, the wife did not see the hermit and, as she walked by, the feet of her husband accidentally brushed against the body of the meditating hermit. The hermit was furious and cursed her husband, saying, “He who has kicked me and disturbed my meditation shall die at sunrise tomorrow.”

คืนหนึ่ง ขณะแบกสามีที่ทุพพลภาพไปตามถนน เธอเดินผ่านต้นไม้ที่ฤาษีนั่งสมาธิอยู่ เนื่องจากเป็นคืนที่มืดมิดมาก ภรรยาจึงไม่เห็นฤาษี และเมื่อเธอเดินผ่านไป เท้าของสามีของเธอก็ไปแตะกับร่างของฤาษีนั่งสมาธิโดยไม่ได้ตั้งใจ ฤาษีโกรธเคืองและสาปแช่งสามีของเธอว่า “ผู้ที่เตะฉันและรบกวนการทำสมาธิของฉันจะตายตอนพระอาทิตย์ขึ้นในวันพรุ่งนี้”

Naturally the wife was very upset. But calming herself, she replied, “From tomorrow there will be no sunrise.” Since what is uttered by a chaste woman must come true, the sun did not rise the next day; the world was filled with darkness, and chaos prevailed.

เป็นธรรมดาที่ภรรยาอารมณ์เสียมาก แต่เธอสงบสติอารมณ์ว่า “ตั้งแต่พรุ่งนี้จะไม่มีพระอาทิตย์ขึ้น” เนื่องจากสิ่งที่หญิงผู้บริสุทธิ์พูดนั้นต้องเป็นจริง วันรุ่งขึ้นพระอาทิตย์ก็ไม่ขึ้น โลกเต็มไปด้วยความมืดและความโกลาหล

The gods went to Brahma, the creator, for a solution. He said: “Only power can overwhelm power, and only tapasya [spiritual practice] can surmount tapasya. The power of a chaste woman has stopped the sunrise, so we must seek the help of another chaste woman who can counteract her power and restore the sunrise.”

เหล่าทวยเทพไปหาพระพรหมผู้สร้างเพื่อหาทางออก เขากล่าวว่า: “อำนาจเท่านั้นที่สามารถเอาชนะอำนาจ และมีเพียงทาปาสยา [การปฏิบัติทางจิตวิญญาณ] เท่านั้นที่สามารถเอาชนะทาปาสยาได้ พลังของผู้หญิงที่บริสุทธิ์หยุดพระอาทิตย์ขึ้น ดังนั้นเราต้องขอความช่วยเหลือจากผู้หญิงบริสุทธิ์อีกคนที่สามารถต่อต้านพลังของเธอและฟื้นฟูพระอาทิตย์ขึ้นได้”

At Brahma’s suggestion the gods sought out Anasuya, the pure and virtuous wife of the sage Atri. They told her the whole story and asked for her help. Moved by their pleas, Anasuya approached the brahmin’s wife with sweet words, saying: “The power of your word has stopped the sunrise and, as a result, the whole creation is in a chaotic condition. I have come to see if we can reach an amicable agreement. If you withdraw your command and ask the sun to rise again, I shall restore life to your dead husband with my power of chastity.” The brahmin’s wife agreed, the sun rose, and Anasuya kept her promise. The gods, extremely pleased, offered Anasuya a boon. In reply she asked that Brahma, Vishnu, and Shiva be born as her sons—a wish that was granted; and in due course Brahma was born as Soma, Vishnu as Dattatreya, and Shiva as Durvasa.

ตามคำแนะนำของพระพรหม เหล่าทวยเทพได้แสวงหาอนุสุยา ภริยาที่บริสุทธิ์และมีคุณธรรมของฤษีอัตริ พวกเขาเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟังและขอความช่วยเหลือจากเธอ ด้วยคำวิงวอนของพวกเขา อนุสุยาจึงเข้าไปหาภริยาของพราหมณ์ด้วยถ้อยคำหวานว่า “อำนาจแห่งวาจาของท่านหยุดพระอาทิตย์ขึ้น และผลก็คือ สรรพสิ่งทั้งมวลจึงอยู่ในสภาพที่โกลาหล ข้าฯ เห็นว่าเราอาจทำข้อตกลงฉันมิตรได้หรือไม่ หากท่านถอนคำสาปและขอให้ดวงอาทิตย์ขึ้นอีกครั้ง ข้าฯ จะคืนชีวิตให้กับสามีที่ตายไปแล้วของท่านด้วยพลังแห่งความบริสุทธิ์ของข้าฯ” ภริยาของพราหมณ์จึงตกลง พระอาทิตย์ขึ้น และอนุสุยาก็คืนชีพให้กับพราหมณ์ตามสัญญา เหล่าทวยเทพพอใจอย่างยิ่ง จึงมอบพรแก่อนุสุยา ในครั้งนี้เธอขอพรให้ พรหม วิษณุ และศิวะเกิดเป็นลูกชายของเธอ—ทวยเทพตอบรับพรนั้น; และพรหมเกิดเป็นจันทรา วิษณุเกิดเป็นทัตตะเตรยะ และศิวะเกิดเป็นทุรวาส

Dattatreya, an incarnation of Vishnu, was a great sage and yogi who practised various kinds of austerities and many forms of yoga. He had a magnetic personality which attracted young sages so much that they followed him wherever he went. Dattatreya, however, wanted to be alone, since solitude is more conducive to the practice of yoga. In order to free himself from the distraction of these young followers, he submerged himself in a lake, remaining on the bottom for a long time. Still they would not go away. They stayed on the shore of the lake waiting for him to reappear.

ทัตตะเตรยะเป็นร่างจุติของวิษณุ เป็นปราชญ์และโยคีผู้ยิ่งใหญ่ ฝึกฝนโยคะหลายรูปแบบอย่างเคร่งครัด ท่านมีบุคลิกที่ดึงดูดใจปราชญ์รุ่นเยาว์อย่างมากจนติดตามท่านไปทุกหนแห่ง อย่างไรก็ตาม ทัตตเตรยะต้องการอยู่คนเดียว เนื่องจากความสันโดษเอื้อต่อการฝึกโยคะมากกว่า เพื่อปลดปล่อยตัวเองจากความฟุ้งซ่านของสาวกรุ่นเยาว์เหล่านี้ ท่านได้แช่ตัวในทะเลสาบ ทิ้งไว้ที่ก้นทะเลเป็นเวลานาน ถึงกระนั้นพวกเขาก็จะไม่จากไป พวกเขาพักอยู่ที่ริมทะเลสาบเพื่อรอให้ท่านกลับมาอีก

Dattatreya then hit upon another plan to avoid the crowd. He arose from the bottom of the lake in the company of a beautiful woman who was none other than his consort, the goddess Lakshmi. Dattatreya thought that the students, not knowing who the woman was, would think that he had fallen from his high state of yoga and, disillusioned, they would then leave him. But the young sages were not deceived. They knew that Dattatreya was an incarnation of Vishnu and a great yogi, that he was beyond good and evil, and that his outward behaviour was a mere show. Consequently, nothing could contaminate him. As a lotus leaf cannot be moistened by the water on which it floats, so the mind of a yogi cannot be touched by worldliness. The young sages reasoned in this manner and remained with their revered teacher, Dattatreya.

ทัตตะเตรยะจึงคิดแผนอื่นเพื่อหลีกเลี่ยงฝูงชน ท่านขึ้นจากก้นทะเลสาบ พร้อมกับสาวงามผู้หนึ่ง ซึ่งมิใช่อื่นใดนอกจากภรรยาของท่าน (ลักษมี) ทัตตะเตรยะคิดว่าบรรดาศิษย์ซึ่งไม่รู้ว่าหญิงสาวนั้นเป็นใคร ก็จะพากันคิดว่าท่านได้หลุดพ้นจากสภาวะแห่งโยคะอันสูงส่งแล้ว ก็จะไม่แยแสและจะทิ้งท่านไป แต่นักปราชญ์รุ่นเยาว์ไม่ได้ถูกหลอก พวกเขารู้ว่าทัตตะเตรยะเป็นร่างจุติของวิษณุและโยคีผู้ยิ่งใหญ่ ท่านอยู่เหนือความดีและความชั่ว และพฤติกรรมภายนอกของท่านเป็นเพียงการแสดง ดังนั้นจึงไม่มีสิ่งใดสามารถแปดเปื้อนท่านได้ เนื่องจากใบบัวไม่สามารถเปียกด้วยน้ำที่ลอยอยู่ได้ ดังนั้นจิตของโยคีจึงไม่อาจสัมผัสโลกได้ ปราชญ์รุ่นเยาว์ให้เหตุผลในลักษณะนี้และอยู่กับคุรุทัตตะเตรยะที่เคารพนับถือของพวกเขาต่อไป

At another time there was a war between the gods and the demons. The gods fought valiantly but were defeated and banished from heaven by the demons. In desperation they went for counsel to Brihaspati, their guru, who sent them to Dattatreya. But when Dattatreya was approached by the gods for help, he said: “Why do you come to me? I eat defiled food and live with a woman. Do you think such a person can help you conquer your enemies?”

อีกครั้งหนึ่งมีสงครามระหว่างทวยเทพและปีศาจ เหล่าทวยเทพต่อสู้อย่างกล้าหาญ แต่ก็พ่ายแพ้และถูกปีศาจขับไล่ออกจากสวรรค์ ด้วยความสิ้นหวังจึงไปปรึกษากับคุรุเทพพฤหัสปติ คุรุเทพจึงส่งพวกเทพไปหาทัตตะเตรยะ แต่เมื่อทัตตเตรยะได้รับคำขอร้องจากทวยเทพ ทัตตะเตรยะก็กล่าวว่า “ท่านมาหาข้าฯ ทำไม? ข้าฯ กินอาหารที่มีมลทินและอาศัยอยู่กับผู้หญิง ท่านคิดว่าบุคคลเช่นข้าฯ สามารถช่วยท่านพิชิตศัตรูได้หรือ”

“O venerable Lord,” the gods replied, “you are always sinless. Be gracious unto us. You are a yogi. Your mind shines with the knowledge of Brahman and no ignorance dares come near. This woman is the Mother of the Universe and ever pure, the very embodiment of purity, so her company cannot make you impure.”

“ข้าแต่พระองค์ฯ” เหล่าทวยเทพตอบ “พระองค์ไร้บาปเป็นนิจ โปรดเมตตาต่อพวกข้าฯ ท่านเป็นโยคี จิตของท่านผ่องใสด้วยความรู้ของพรหมัน และไม่มีอวิชชาใดเข้ามากรายใกล้ หญิงผู้นี้คือมารดาของจักรวาลและบริสุทธิ์นิรันดร์ นางเป็นศูนย์รวมของความบริสุทธิ์ เช่นนั้นแล้วการอยู่ร่วมกับนางไม่สามารถทำให้ท่านไม่บริสุทธิ์ได้”

Dattatreya was pleased and said: “All right. If you have such unwavering faith in me then challenge the demons and lure them here before me. Through my spiritual force I shall reduce their power, and then you may attack.”

ทัตตะเตรยะมีความยินดีและกล่าวว่า “ได้. หากท่านมีศรัทธาที่แน่วแน่ในตัวข้าฯ จงไปท้าพวกปีศาจและล่อพวกมันมาอยู่ต่อหน้าข้าฯ ณ ที่แห่งนี้ ข้าฯ จะลดพลังของพวกมันด้วยพลังทางจิตวิญญาณของข้าฯ จากนั้นพวกท่านก็จะสามารถโจมตีได้”

Following Dattatreya’s command, the gods challenged the demons, who immediately gave chase, pursuing the gods to Dattatreya’s hermitage. There the demons found Lakshmi seated beside Dattatreya, who was immersed in meditation. Completely overcome by her charm and beauty, they seized Laskhmi and carried her away on their heads. At this, Dattatreya laughed and said to the gods: “Victory is yours, for it is a sinful act to touch another’s wife. By doing so they have weakened their physical power, and at the same time their unleashed passion has driven them out of their minds. Now attack and conquer.”

ตามคำสั่งของทัตตะเตรยะ เหล่าทวยเทพได้ท้าทายพวกปีศาจ และล่อให้พวกมันไล่ตามมายังอาศรมของทัตตะเตรยะ ปีศาจเหล่านั้นพบลักษมีนั่งข้างทัตตะเตรยะซึ่งอยู่ในห้วงสมาธิ โดยไม่อาจต้านทานต่อเสน่ห์และความงามของนาง พวกปีศาจจึงจับลักษมีไว้บนหัวและลักพาตัวนางไป ทัตตะเตรยะหัวเราะและกล่าวแก่เหล่าทวยเทพว่า “ชัยชนะเป็นของท่าน เพราะการแตะต้องภริยาของผู้อื่นถือเป็นบาปหนัก การกระทำเช่นนี้ทำให้พลังทางกายภาพอ่อนแอลง และในขณะเดียวกันกิเลสที่ปลดปล่อยออกมาทำให้พวกมันหมดสติ ตอนนี้ก็ได้เวลาโจมตีและพิชิต”

The gods followed his command. Destroying the demons, they rescued Mother Lakshmi, the goddess of fortune, and returned her to the side of Dattatreya. Once more the gods were happy.

เหล่าทวยเทพทำตามคำสั่งของทัตตะเตรยะ ทำลายล้างเหล่าปีศาจ ได้ช่วยลักษมี เทพีแห่งโชคลาภ และนำนางกลับมายังทัตตะเตรยะ อีกครั้งที่เหล่าทวยเทพมีความสุข

The greatness of Dattatreya has been recounted in many scriptures. At times he is portrayed as an ascetic and a yogi who grants lavish boons. Again, he is described as being worldly, luxury-loving, and carefree. This second side of him, of course, was his maya, which he displayed before ordinary people, hoping that they would become filled with disgust and leave him alone. But the wise saw his real nature and stayed in his company, receiving his blessings and boons.

ความยิ่งใหญ่ของทัตตะเตรยะถูกกล่าวไว้ในคัมภีร์หลายเล่ม บางครั้งเขาถูกพรรณนาว่าเป็นนักพรตและโยคีที่ให้พรอย่างฟุ่มเฟือย บางครั้ง ก็ถูกกล่าวถึงว่าเป็นคนโลกีย์ รักความหรูหราและไม่สนใจ แน่นอนว่าด้านที่สองของท่านคือมายา ซึ่งท่านแสดงให้เห็นต่อหน้าคนทั่วไป โดยหวังว่าพวกเขาจะเต็มไปด้วยความรังเกียจและปล่อยท่านไว้ตามลำพัง แต่ปราชญ์ (ผู้รู้) เห็นธรรมชาติที่แท้จริงของท่าน อยู่ด้วยกันกับท่าน จึงได้รับพรและการปกป้องคุ้มครองจากท่าน

The beauty of Indian mythology lies in the fact that by means of vivid and unforgettable stories, devoid of philosophical argument, practical lessons are presented to ordinary people for their edification and inspiration. Thus, the legend of Dattatreya keeps us mindful of the supreme goal of human life: Seek God if you want peace and bliss. If you allow yourself to be hypnotized by maya, then, like the demons, you will be destroyed.

ความงดงามของเทพนิยายอินเดียอยู่บนความจริงที่ว่าด้วยเรื่องราวที่สดใสและน่าจดจำ ปราศจากข้อโต้แย้งเชิงปรัชญา บทเรียนเชิงปฏิบัติจึงถูกนำเสนอต่อคนธรรมดาทั่วไปเพื่อการสั่งสอนและแรงบันดาลใจ ดังนั้นตำนานของ ทัตตะเตรยะทำให้เรานึกถึงเป้าหมายสูงสุดของชีวิตมนุษย์: แสวงหาพระเจ้าถ้าท่านต้องการความสงบและความสุข หากท่านปล่อยให้ตัวเองถูกสะกดจิตโดยมายา ท่านจะถูกทำลายเช่นเดียวกับปีศาจ

His Teachings

การสอนของท่านฯ

Only a yogi has the right to teach the yogas. As an incarnation of Vishnu, Dattatreya was literally a born yogi. Consequently he had many disciples whom he initiated into the yogic mysteries. Here are some examples offiis illuminating instructions:

โยคีเท่านั้นที่มีสิทธิ์สอนโยคะ ในฐานะที่เป็นอวตารของวิษณุ ทัตตะเตรยะเกิดมาเป็นโยคีอย่างแท้จริง จึงมีสาวกหลายคนซึ่งท่านนำให้เข้าสู่ความลึกลับของโยคะ นี่คือตัวอย่างบางส่วนสำหรับคำแนะนำในการให้ทางสว่างของท่านทัตตะเตรยะ:

My children, let me tell you one thing: If you want to attain perfection in tapasya [austerity], in japam [chanting the name of the Lord], or in yoga, you need tremendous perseverance. If you have this indispensable first qualification, you can attain anything you choose—be it enlightenment, be it the state of a god, or be it the highest position in heaven or on earth.

บุตรเอ๋ย, ข้าฯ ขอบอกสิ่งหนึ่ง: หากท่านต้องการบรรลุความสมบูรณ์ในตาปาส [ปฏิบัติสมาธิ] ในจาปา [สวดมนต์พระนามของพระเจ้า] หรือในโยคะ ท่านต้องใช้ความเพียรอย่างมาก หากท่านมีคุณสมบัติแรกที่ขาดไม่ได้นี้ ท่านสามารถบรรลุทุกสิ่งที่ท่านเลือก ไม่ว่าจะเป็นการตรัสรู้ สถานะของเทพเจ้า หรือตำแหน่งสูงสุดในสวรรค์หรือบนโลก

For those who have controlled their minds and senses and who persevere with great energy, there is nothing unknowable nor is their anything unattainable anywhere. A tiny ant, if it crawls persistently, can travel thousands of miles; on the other hand, Garuda, the king of birds and the carrier of Vishnu, cannot cross over even a small ditch if he does not make the effort to fly.

สำหรับผู้ที่ควบคุมจิตใจและประสาทสัมผัสของตนและอดทนด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ ไม่มีอะไรที่ไม่รู้และไม่มีอะไรที่ไม่สามารถบรรลุได้ในทุกสถานที่ มดตัวเล็ก ๆ ถ้ามันคลานไปเรื่อย ๆ สามารถเดินทางได้หลายพันไมล์ ในทางกลับกัน ครุฑผู้เป็นราชาแห่งปักษาและพาหนะของวิษณุ จะข้ามผ่านคูน้ำเล็กๆ ไม่ได้ หากไม่พยายามจะโบยบิน

My children, if you want to practise yoga, you must remove all attachment from your hearts. If you cannot do this, then keep the company of holy men, for holy company is the panacea for the disease of worldliness. Give up all desires. But if you cannot do this then cultivate a desire for liberation. The desire for liberation destroys all other desires.

บุตรเอ๋ย, ถ้าท่านต้องการที่จะฝึกโยคะ ท่านต้องปล่อยวางสิ่งที่ยึดถือทั้งหมดออกจากหัวใจของท่าน ถ้าทำไม่ได้ ก็จงอยู่ร่วมกับผู้บริสุทธิ์ เพราะการคบหาผู้บริสุทธิ์คือยาครอบจักรวาลสำหรับโรคแห่งโลกีย์ ละทิ้งความปรารถนาทั้งหมด แต่ถ้าท่านไม่สามารถทำเช่นนี้ได้ ก็จงปลูกฝังความปรารถนาที่จะหลุดพ้น ความปรารถนาที่จะหลุดพ้นจะทำลายความปรารถนาอื่น ๆ ทั้งหมด

He who forsakes the immortal, indivisible, immutable, ever-free Atman, and becomes involved in sense pleasure is like a vile crow whose attention is always fixed on filth. Shun carnality in thought, word, and deed. If your mind delights in sensual pleasure, you will miss heaven and liberation.

บุคคลผู้ปล่อยวางเป็นอมตะ แบ่งแยกไม่ได้ ไม่แปรเปลี่ยน เป็นอาตมันอันหลุดพ้นตลอดกาล การเข้าไปพัวพันกับความสุขทางความรู้สึก ก็เหมือนกาที่เลวทรามซึ่งมักจับจ้องอยู่ที่ของสกปรกอยู่เสมอ ละความชั่วในความคิด คำพูด และการกระทำ หากจิตเบิกบานในกามคุณ ย่อมไปไม่ถึงสวรรค์และนิพพาน

Sensuality leads to misery and bondage, while spirituality leads to happiness and liberation. Fools enjoy contact with the body of another, which is filled with filth, and made of flesh, blood, bones, marrow, fat, phlegm, and other impure elements. The wise shun such contact.

ราคะนำไปสู่ความทุกข์และพันธนาการ ในขณะที่จิตวิญญาณนำไปสู่ความสุขและการปลดปล่อย คนโง่ชอบสัมผัสร่างกายของผู้อื่นซึ่งเต็มไปด้วยความโสมม ซึ่งประกอบด้วยเนื้อ เลือด กระดูก ไขกระดูก ไขมัน เสมหะ และองค์ประกอบที่ไม่บริสุทธิ์อื่นๆ ปราชญ์ผู้มีปัญญาย่อมหลีกเลี่ยงการสัมผัสดังกล่าว

Know this: There are three kinds of intoxicants, made from molasses, honey, and corn. But there is a fourth, the wine of carnality, which intoxicates the whole world. The wise should transcend worldly desires and concentrate on the Supreme Reality.

ข้อควรรู้: ของมึนเมามีสามประเภท ทำจากกากน้ำตาล น้ำผึ้ง และข้าวโพด แต่มีประการที่สี่ คือสุราแห่งกามารมณ์ ซึ่งทำให้คนทั้งโลกมึนเมา ปราชญ์ผู้มีปัญญาควรอยู่เหนือความปรารถนาทางโลกและจดจ่ออยู่กับสัจธรรมสูงสุด

The essential ingredients of the human body are controlled by the moods of the mind. When the mind is troubled and unbalanced, its moods become correspondingly unbalanced and devour it. Therefore the mind should be protected by every possible means. Discrimination is possible only when the mind is calm.

ส่วนประกอบสำคัญของร่างกายมนุษย์นั้นควบคุมโดยอารมณ์ของจิตใจ เมื่อจิตเป็นทุกข์และไม่สมดุล อารมณ์ของจิตก็จะไม่สมดุลและกลืนกินไปตามลำดับ เพราะฉะนั้น จิตควรได้รับการปกป้องทุกวิถีทาง การแยกแยะจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อจิตใจสงบ

Always discriminate. When you can distinguish between the Atman and the non-Atman you have reached the culmination of yoga. As this discrimination grows in the mind of a yogi, he reasons thus: I am not this body, which is composed of earth, water, fire, air, and space; and yet, clinging to this body, I desire happiness. Pleasure and pain alike come and go in the body. Since I am not the body and since in my true nature there is no ebb and flow, I am always the same— serene, peaceful, unmoved by outer events. Likewise, enjoyment and misery have their beginning and end in the mind. Again, since I am not the mind and since my true nature has neither beginning nor end, I am always the same—serene, peaceful, unmoved by inner events. Let pleasure, and pain, enjoyment and misery, remain in the body or the mind; it matters nothing to me, for I am the Atman—Existence-Knowledge-Bliss Absolute.

ควรปฏิบัติอย่างสม่ำเสมอ เมื่อใดที่ท่านสามารถแยกแยะระหว่างอาตมันและที่ไม่ใช่อาตมัน แสดงว่าท่านได้มาถึงจุดสูงสุดของโยคะแล้ว เมื่อการแยกแยะนี้เกิดขึ้นในจิตใจของโยคี เขาจะตระหนักรู้ดังนี้: ข้าพเจ้าไม่ใช่กายนี้ซึ่งประกอบด้วยดิน น้ำ ไฟ อากาศ และที่ว่าง; ข้าพเจ้าปรารถนาความสุข สุขและทุกข์ผ่านเข้ามาในร่างกายและผ่านไป เนื่องจากข้าพเจ้าไม่ใช่ร่างกาย และในธรรมชาติที่แท้จริงของข้าพเจ้าไม่มีการขึ้นๆลงๆ ข้าพเจ้าจึงเหมือนเดิม—เงียบ สงบ ไม่หวั่นไหวจากเหตุการณ์ภายนอก ในทำนองเดียวกัน สุขและทุกข์ก็มีจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดในจิตใจเช่นกัน อีกครั้ง, เนื่องจากข้าพเจ้าไม่ใช่จิต และเนื่องจากธรรมชาติแท้ของข้าพเจ้าไม่มีจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด ข้าพเจ้าจึงเหมือนเดิม—เงียบ สงบ ไม่หวั่นไหวจากเหตุการณ์ภายใน ปล่อยให้ความพึงพอใจและเจ็บปวด ความสุขและความทุกข์ อยู่ในกายหรือใจ มันไม่ส่งผลกระทบใดกับข้าพเจ้า เพราะข้าพเจ้าคืออาตมัน—ภาวะนิรามิสสุขแห่งการตระหนักรู้อันสมบูรณ์ (Atman—Existence-Knowledge-Bliss Absolute)

Why should I care for virtue if I have no body? Of what use to me is wealth if I have no hands or feet or head? Therefore, in reality I have no foe or friend, misery or happiness, home or wealth. And if this is true for me then it is true for all. Space [akasha] is one but it takes form according to its container, and so there appear to be pot-space, jar-space, room-space, and so on. Similarly, the Atman is one but it seems to be many, living in many bodies.

ข้าพเจ้าจะรักษาคุณธรรมไปทำไมในเมื่อไม่มีร่างกาย? ทรัพย์สมบัติจะมีประโยชน์อะไรหากข้าพเจ้าไม่มีมือ เท้า หรือศีรษะ? เพราะฉะนั้น แท้จริงแล้ว ข้าพเจ้าไม่มีศัตรูหรือมิตร ทุกข์หรือสุข บ้านหรือทรัพย์สมบัติ และถ้าสิ่งนี้เป็นจริงสำหรับข้าพเจ้าแล้ว, มันก็เป็นความจริงสำหรับทุกคน ที่ว่าง [อากาศ] เป็นหนึ่งเดียว แต่มันมีรูปแบบตามภาชนะ ดังนั้นจึงปรากฏรูปร่างเป็นหม้อ ไห ห้อง และอื่นๆ ในทำนองเดียวกัน อาตมันก็เป็นหนึ่งเดียว แต่ดูเหมือนจะมีมากมาย, กำลังอาศัยอยู่ในหลายร่าง

My dear children, I have told you briefly about discrimination between the Atman and the non-Atman. Only a man.of same-sightedness, only he who sees nothing but the Atman in all things, everywhere and at all times, can attain to this lofty state. Those who see duality are always submerged in an ocean of grief. The mind of man fastens itself to various material objects hoping to find enjoyment in them. Instead it gathers only misery.

บุตร ที่รัก, ข้าพเจ้าได้บอกท่านสั้น ๆ เกี่ยวกับการแบ่งแยกระหว่าง อาตมัน กับ ไม่ใช่อาตมัน มีเพียงบุคคลผู้มีสายตาเดียวกัน ผู้ไม่เห็นสิ่งใดนอกจากอาตมันในสิ่งทั้งปวง ทุกที่และทุกเวลาเท่านั้น ที่จะบรรลุถึงสภาวะอันสูงส่งนี้ได้ ผู้ที่มองเห็นความเป็นคู่มักจะจมอยู่ในมหาสมุทรแห่งความเศร้าโศกเสมอ จิตใจของมนุษย์ผูกติดอยู่กับวัตถุต่าง ๆ ซึ่งเขาหวังจะพบความเพลิดเพลินในสิ่งนั้น กลับกลายเป็นการสะสมแต่ความทุกข์ยาก

If your pet bird is killed by a cat you feel bad. On the other hand, if the same cat kills a mouse it does not bother you at all. So it is attachment that brings misery; in nonattachment lies the only true happiness.

หากนกที่ท่านเลี้ยงถูกแมวฆ่า ท่านรู้สึกแย่ แต่ในทางกลับกัน ถ้าแมวตัวเดียวกันฆ่าหนู มันกลับไม่รบกวนท่านเลย จึงเป็น “ความผูกพัน” ที่นำความทุกข์มาให้; ในความไม่ผูกพันนั้นมีความสุขที่แท้จริงอยู่ เพียงประการเดียว

Again, happiness and misery depend on the distribution of the gunas [qualities]. If there is a preponderance of sattva [tranquillity] a man is happy, and if tamas [inertia] or rajas [restlessness] prevails he is unhappy.

อีกครั้ง, ความสุขและความทุกข์ขึ้นอยู่กับการกระจายของคุณะ [คุณสมบัติ] ถ้าสัตตวะ [ความสงบ] มีความเหนือกว่า บุคคลก็มีความสุข และถ้าเขาถูกครอบงำด้วยตมัส [ความเฉื่อยชา] หรือ รชัส [ความกระวนกระวายใจ] เขาก็ไม่มีความสุข

Here is a simile: A man’s ignorance is like a tree. The ego is its sprout from which springs up the trunk of attachment, with house and properties as its branches. Wife, children, and relatives are the twigs on which grow the leaves of wealth and crops. Virtue and vice are the flowers; happiness and misery are the fruits. And this tree, which has grown vigorously throughout untold centuries and now blocks the path to liberation, has been watered and nourished by the hypnotic spell of delusion. Desire for sense objects is like a cloud of wild bees swarming around the tree. Their humming lulls those weary souls, engrossed in worldly enjoyment, who take rest in its shade; so there is no hope for their liberation.

นี่เป็นอุปมา: ความเขลาของมนุษย์ก็เหมือนต้นไม้ อัตตานั้นงอกออกมาจากลำต้นของสิ่งที่ยึดถือ, เช่นบ้านและทรัพย์สินเป็นกิ่งก้านของมัน ภรรยา ลูกๆ และญาติๆ เป็นกิ่งที่หล่อเลี้ยงใบแห่งความมั่งคั่งและการเก็บเกี่ยว ความดีและความชั่วเป็นดอกไม้ สุขและทุกข์เป็นผล และต้นไม้ต้นนี้ ซึ่งเติบโตอย่างแข็งแรงตลอดหลายศตวรรษนับไม่ถ้วน และบัดนี้มันปิดกั้นเส้นทางสู่การหลุดพ้น มันได้รับการรดน้ำและหล่อเลี้ยงด้วยมนต์สะกดของภาพลวงตา ความปรารถนาในผัสสะวัตถุเปรียบเสมือนฝูงผึ้งป่าที่รุมล้อมต้นไม้ เสียงหึ่ง ๆ ครวญครางขับกล่อมวิญญาณที่อ่อนล้า หมกมุ่นอยู่กับความเพลิดเพลินทางโลก ผู้พักอยู่ใต้ร่มเงาของมัน จึงไร้ความหวังที่จะหลุดพ้น

On the other hand, those who have sharpened the axe of knowledge on the whetstone of holy company can chop down this tree of ignorance and enter into the quiet, serene park of Brahman, where there is freedom from the thorny plants of craving and the blinding dust of desire. Here all mental waves cease to function, and one attains illumination.

ในทางกลับกัน บรรดาผู้ลับขวานแห่งความรู้บนหินลับขวานอันศักดิ์สิทธิ์ (การอยู่ร่วมกับผู้สูงส่ง-บริสุทธิ์) สามารถโค่นต้นไม้แห่งความโง่เขลานี้ได้ และเข้าไปในอุทยานอันเงียบสงบของพรหมัน ที่ซึ่งมีความเป็นอิสระจากพืชหนามแห่งตัณหาและฝุ่นของความปรารถนาที่ทำให้ตาพร่ามัว ที่นี่คลื่นจิตหยุดทำงาน และเขาผู้นั้นก็บรรลุความสว่าง

We are not the result of elements combined with senses. We are the Atman and beyond maya. As a fish lives in water yet is different from it, so the Atman lives in the body but is different from it.

เราไม่ได้เป็นผลมาจากองค์ประกอบที่รวมกับความรู้สึก เราคืออาตมันและอยู่เหนือมายา เนื่องจากปลาอาศัยอยู่ในน้ำแต่มีความแตกต่างจากน้ำ ดังนั้นอาตมันจึงอาศัยอยู่ในร่างกายแต่ก็แตกต่างจากร่างกาย

A man, through constant practice of yoga, frees himself from ignorance and attains unitive knowledge. This is called liberation, or mukti. Liberation originates from yoga, and yoga from discriminatory knowledge, discriminatory knowledge from misery, and misery from attachment. Thus the man who seeks liberation must shun all forms of attachment. Nonattachment begets happiness. And as nonattachment arises from discrimination, so the life stream of unitive knowledge is nonattachment.

ผู้ฝึกโยคะอย่างต่อเนื่อง ปลดปล่อยตัวเองจากความเขลาและบรรลุความรู้ที่เป็นหนึ่งเดียว เรียกได้ว่า การหลุดพ้น หรือ มุกติ การหลุดพ้นเกิดจากโยคะ และโยคะจากความรู้ที่สามารถแบ่งแยก[1]–แบ่งแยกจากความทุกข์ และความทุกข์เกิดจากความผูกพัน[2] ดังนั้น ผู้ที่แสวงหาการหลุดพ้นต้องหลีกหนีจากความผูกพันทุกรูปแบบ การไม่ผูกมัดทำให้เกิดความสุข และเมื่อความไม่ผูกพันเกิดขึ้นจากการแบ่งแยก กระแสชีวิตของความรู้ที่เป็นหนึ่งเดียวคือการไม่ผูกพัน

[1] แบ่งแยก (discriminate) การแยกแยะระหว่างอาตมันและที่ไม่ใช่อาตมัน

[2] ความผูกพัน (Attachment) ความยึดติด ความยึดถือ

Listen, here is the way to realize the Supreme Self: Purify all sense organs through pranayama [breath control], all sense objects through pratyahara [withdrawal of the mind], all mental evils through dharana [concentration], and finally, burn all three gunas through dhyana [meditation]. As fire purifies metal, so tapasya [spiritual discipline] purifies the body, the senses, and the mind.

จงฟัง นี่คือวิธีที่จะบรรลุถึงตัวตนสูงสุด [ปรมาตมัน] : ชำระอวัยวะแห่งผัสสะ[1] [รับความรู้สึก] ทั้งหมดด้วยปราณยามะ [การควบคุมลมหายใจ], ชำระวัตถุแห่งผัสสะ[2] ทั้งหมดผ่านปราตยาฮาระ [การถอนจิต], ชำระความชั่วร้ายทางจิตใจ[3] [กิเลส] ทั้งหมดด้วยธรรมะ [สมาธิ], และสุดท้ายเผาทั้งคุณะ[4]ทั้งสามผ่านฌาน [การทำสมาธิ] เปรียบเช่นไฟชำระโลหะให้บริสุทธิ์ฉันใด, ตปาสยะ [วินัยทางวิญญาณ] ก็ชำระร่างกาย สัมผัส และจิตใจให้บริสุทธิ์ฉันนั้น

[1] อวัยวะแห่งผัสสะ คือ อายตนะภายใน ตา หู จมูก ลิ้น กาย จิตใจ

[2] วัตถุแห่งผัสสะ คือ อายตนะภายนอก รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส อารมณ์

[3] กิเลส สิ่งที่ทำให้ใจเศร้าหมอง มี ๓ ประการ ได้แก่ โลภะ (ความโลภ) โทสะ (ความโกรธ) และโมหะ (ความหลง)

[4] คุณะ 3 ประการเป็นองค์ประกอบที่สมดุลของประกฤติ สัตวะ แปลว่า ความแท้จริงหรือความมีอยู่ สัตวะเป็นมูลฐานแห่งความดี ความสุข ความเบา ความแจ่มใส ความมีประกายสดใส ความเจิดจ้าแห่งแสงสว่าง การเลื่อนลอยขึ้นเบื้องบน ความพอใจ มีสีขาว (มีลักษณะ ลอย, ส่องสว่าง, แสงสว่าง, ความรู้, ความสุข) ; รชัส (รชะ) แปลว่า ความเศร้าหมอง รชัสเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดจลนภาพหรือความเคลื่อนไหว ความกระปี้กระเปร่า ความเจ็บปวด ความกระวนกระวาย ความโหดร้ายรุนแรงของอารมณ์ รชัสทำให้เกิดการกระตุ้นเร่งเร้าอันเป็นผลให้เกิดความเคลื่อนไหว มีสีแดง (มีลักษณะ ปั่นป่วน, กระตุ้น, แรงจูงใจ, ความเจ็บปวด, ความตื่นตัว) ; ตมัส (ตมะ) ความมืด ตมัสเป็นมูลฐานแห่งความเฉยๆ ปราศจากความสนใจ ความโง่เขลา ความสับสน ความเซื่องซึมเหงาหงอย ความหดหู่ ตมัสทำให้เกิดความหยุดนิ่ง (ในแง่ของวัตถุ) มีสีดำหรือคล้ำ (มีลักษณะ หนัก, ห่อหุ้ม, มืด, ไม่แยแส, ความเกียจคร้าน, ความเฉื่อย)

Through the practice of pranayama one can conquer fatigue, restlessness, and melancholy. As one can tame, by love and affection, such ferocious animals as the lion, the tiger, and the elephant, so the yogi, through pranayama, conquers the all-powerful vital force [prana]. Then everything is under his control and he can do anything he chooses.

ผู้ที่ฝึกปราณยามะ [การควบคุมลมหายใจ] สามารถเอาชนะความเหนื่อยล้า ความไม่สงบ และความเศร้าโศกได้ เฉกเช่นการเอาชนะสัตว์ดุร้ายเช่นสิงโต เสือ และช้าง ด้วยความรักและความเมตตา, โยคีจึงสามารถพิชิต [เอาชนะ] พลังชีวิตทั้งหลายโดยผ่านปราณยามะ ดังนั้นทุกอย่างก็อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา และเขาสามารถทำทุกอย่างที่เขาเลือกได้

As to posture, sit in a comfortable way. There are many postures, but select that one which helps you to sit without moving for a long time. The upper teeth and the lower teeth should not touch. Keep the eyes slightly open, just enough to see the tip of the nose. First conquer tamas by rajas, then conquer rajas by sattva, and finally be absorbed in pure Brahman.

ส่วนเรื่องอิริยาบถ นั่งในท่าที่สบาย มีหลายอิริยาบถแต่เลือกท่าที่ช่วยให้ท่านนั่งได้นานโดยไม่ขยับ ฟันบนและฟันล่างไม่ควรสัมผัสกัน ลืมตาขึ้นเล็กน้อยให้พอมองเห็นปลายจมูก พิชิต [เอาชนะ] ตมะด้วยรชัสก่อน ก่อนพิชิต [เอาชนะ] รชัสด้วยสัตตวะ แล้วสุดท้ายก็ซึมซับในพรหมันอันบริสุทธิ์

As a tortoise withdraws its limbs into its shell, so a yogi withdraws his mind and senses from worldly objects and concentrates on the Atman. This is the way one can realize the Supreme Self. There are ten points of concentration: First, the navel, then gradually progressing upward to the heart, the breast, throat, mouth, tip of the nose, eyes, between the eyebrows, the forehead, and last of all on the Supreme Brahman. When a person reaches perfection in these ten concentrations he becomes one with Brahman—free from disease and death. This is the final stage of yoga.

เฉกเช่นเต่าหดแขนขาเข้าไปในกระดอง, โยคีพึงถอนจิตและความรู้สึกออกจากวัตถุทางโลกีย์และจดจ่ออยู่ที่อาตมัน นี่คือวิธีที่เราสามารถตระหนักถึงอาตมันสูงสุด [Supreme Self – ปรมาตมัน] มี ๑๐ ตำแหน่งสำหรับการเพ่งสมาธิ ประการแรกคือ สะดือ แล้วค่อย ๆ เคลื่อนขึ้นไปถึงหัวใจ เต้านม ลำคอ ปาก ปลายจมูก ตา หว่างคิ้ว หน้าผาก และสุดท้ายคือทั้งหมดในพรหมันสูงสุด เมื่อบุคคลบรรลุถึงความสมบูรณ์ด้วยสมาธิทั้งสิบนี้ เขาก็จะกลายเป็นหนึ่งเดียวกับพราหมณ์ – ปราศจากโรคภัยและความตาย นี่คือขั้นตอนสุดท้ายของโยคะ

A few words of caution: Do not practise yoga when you are hungry, tired, or worried. Avoid meditation in a place of extreme cold or heat. Do not practise yoga near fire or water, in a crowded place, in a dirty pasture, at the junction of four roads, among dry leaves, in a palace, in a cremation ground, or in any place that may engender fear. Environment plays a vital role in the practice of yoga.

คำเตือน: อย่าฝึกโยคะในขณะที่ท่านหิว เหนื่อย หรือกังวล หลีกเลี่ยงการนั่งสมาธิในที่ที่อากาศเย็นจัดหรือร้อนจัด อย่าฝึกโยคะใกล้ไฟหรือน้ำ ในที่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน ในทุ่งหญ้าที่สกปรก ที่ทางแยกของถนนสี่สาย ท่ามกลางใบไม้แห้ง ในวัง ในที่เผาศพ หรือในสถานที่ใดๆ ที่อาจก่อให้เกิดความกลัว สิ่งแวดล้อมมีบทบาทสำคัญในการฝึกโยคะ

Shun evil company mercilessly. Later, when your mind is filled with God-consciousness, neither space nor time nor company will be able to disturb you. Yoga can be very effective. If you feel hot, meditate on snow; if you are cold, concentrate on fire. If you find that your mind is restless, think that you are a vast motionless mountain and that nothing can shake you.

หลีกเลี่ยงการอยู่กับความชั่วร้ายที่ไร้ความปราณี หลังจากนั้น เมื่อจิตใจของท่านเต็มไปด้วยการสำนึกในพระเจ้า ย่อมไม่มีที่ว่าง เวลา หรือกลุ่มเพื่อนที่จะรบกวนท่านได้ โยคะนั้นมีประสิทธิภาพมาก ถ้าท่านร้อน ให้ตั้งสมาธิบนหิมะ ถ้าท่านหนาวให้ตั้งสมาธิบนไฟ หากพบว่าจิตไม่สงบ ให้คิดว่าตนเป็นภูเขาที่กว้างใหญ่ไพศาล ไม่มีอะไรมาสั่นคลอนได้

Some of the signs of a yogi are: His body is free from disease, and a beautiful fragrance emanates from it. His mind is calm and free from cruelty. His face is serene, his voice sweet; his entire complexion is bright. His body excretes little. People love to praise him in his absence. He fears no one nor is he feared by any.

สัญญาณบางอย่างของโยคีคือ: ร่างกายของเขาปราศจากโรคและมีกลิ่นหอมอันสวยงามเล็ดลอดออกมา จิตใจของเขาสงบและปราศจากความโหดร้าย ใบหน้าของเขาสงบ เสียงของเขาหวาน ผิวของเขาสดใส ร่างกายของเขาขับถ่ายน้อย ผู้คนชอบสรรเสริญเขาในเวลาที่เขาไม่อยู่ เขาไม่กลัวใครและไม่มีใครกลัวเขา

กลับหน้าสารบัญ
อ่านบทต่อไป

Others gita

คีตาอื่นที่น่าสนใจ

อัษฏาวกระคีตา

ฤภูคีตา

คเชนทราโมกษะคีตา