บทที่ 14

เขาผู้ซึ่งหมดสิ้นต่อการระลึกถึงชีวิตมายา ผู้มีจิตว่างเปล่าตามธรรมชาติที่แท้จริง ผู้คิดถึงวัตถุโดยไม่ใส่ใจ และ เป็นผู้ที่ตื่นจากความหลับใหล

(ชีวิตมายา หมายถึง ชีวิตที่รู้สึกว่ามีสิ่งเป็นคู่ตรงกันข้าม, มีพันธะของกรรม และส่งผลให้เกิดวัฏสงสาร)

(หมดสิ้นการระลึกถึงชีวิตมายา หมายถึง การระลึกถึงชีวิตมายาได้ถูกทำลายไปนิรันดร์ ไม่มีแรงดึงดูดของมายารั้งเอาไว้อีก)

(จิตว่างเปล่า หมายถึง ปราศจากอย่างสิ้นเชิงใน ความปรารถนา สสังการ [การก่อร่างขึ้น หรือ การเปลี่ยนผ่านที่ประทับไว้ในบุคคล] และความรู้ทางวัตถุ, แต่เต็มไปด้วยแสงสว่างของการตระหนักรู้ในอาตมันเท่านั้น)

(คิดถึงวัตถุโดยไม่ใส่ใจ หมายถึง ตราบเท่าที่ร่างกายยังคงอยู่, เขาก็รับรู้เรื่อยไปตามปรากฏการณ์ของโลก, เนื่องจากเศษกรรมที่หลงเหลืออยู่ยังคงทำหน้าที่ต่อไป [ปรารภกรรม คือ ส่วนหนึ่งของกรรมที่ต้องประสบในชาติปัจจุบัน] แต่เขาตระหนักรู้ถึงวัตถุว่าเป็นสิ่งผิวเผินและไม่ถาวร ซึ่งต่างไปจากมุมมองของบุคคลทั่วไป, มันเป็นผลที่เกิดโดยไม่ได้ตั้งใจกระทำและมิได้ทิ้งผลกระทบใดๆ ไว้ในภายหลัง เช่นนั้นแล้ว, เขาคือผู้ที่มีจิตว่างอย่างแท้จริง)

(ผู้ตื่นจากความหลับใหล หมายถึง โดยทั่วไปการหลับทำให้ สติ ความตระหนักรู้ของเราฟุ้งกระจาย แต่ผู้ที่ตระหนักรู้อย่างเต็มที่ถึงความรู้แห่งอาตมัน เขาจะไม่พบอุปสรรคนี้แม้ในยามที่ร่างกายหลับใหล)